Ekranizacja z 1981 roku ze świetnym występem Jacka Nicholsona i Jessiki Lange
Kilka słów o jednej z najgłośniejszych powieści kryminalnych swoich czasów. Jakie miejsce w amerykańskiej kulturze zajmuje restauracja typu diner? Dlaczego wielu wydawców było zachwyconych, gdy zakazywano sprzedaży ich książek w Bostonie? Na kim wzorowana była postać Comstocka z gry „Bioshock: Infinity”? Czytaj dalej
Napiszę to od razu: to moja ulubiona książka. Nie tylko na Liście – ulubiona w ogóle. Z przyjemnością zabieram się za recenzowanie i mam nadzieję, że uda mi się choć trochę objaśnić, na czym polega jej geniusz.
To będzie druga z rzędu recenzja książki o amerykańskim żołnierzu w czasie drugiej wojny światowej. Ale bez obaw – pod wszystkimi innymi względami „Stąd do wieczności” i „Rzeźnia numer pięć” to książki tak różne od siebie, że o żadnej realnej powtarzalności tematów nie może być mowy.
Dzisiaj porozmawiamy o książce, która jest naprawdę jedyna w swoim rodzaju. Takiego połączenia science-fiction i drugiej wojny światowej po prostu nie ma. Czy to czyni tę powieść na tyle dobrą, by umieścić ją na Liście Modern Library?
Mam sentyment do lekcji języka polskiego w liceum. Nasza nauczycielka była surowa, ale wpoiła nam mnóstwo często stosowanych terminów, które przydają się przy omawianiu książek. Archetyp, retardacja, parabola. Epos, etos, topos. Pominęliśmy jednak ciekawe określenie, na jakie niedawno się natknąłem – Bildungsroman (niem. ‚powieść o formowaniu’). Jest to, cytując Wikipedię: „gatunek powieściowy powstały w czasie oświecenia w Niemczech, w którym autor przedstawia psychologiczne, moralne i społeczne kształtowanie się osobowości głównego i na ogół młodego bohatera”. Z pewnym zdumieniem zdałem sobie sprawę, jak wiele książek realizuje takie założenie: Czarodziejska góra, Przedwiośnie, David Copperfield, Przygody Hucka Finna, Faraon, Zabić drozda, większość Young adult fiction… I Buszujący w zbożu, oczywiście. Chciałem chyba po prostu powiedzieć, że miło jest wiedzieć, iż fascynujący świat terminów literackich ma jeszcze przede mną wiele sekretów (sam nie umiem powiedzieć, czy to ironia, czy nie, więc powodzenia). Czytaj dalej
Mówisz, że Gra o Tron nie jest idealna?
Takie mamy czasy, że wystarczyłoby napisać o powieści Ja, Klaudiusz, że jest podobna do serialu Gra o Tron (i do cyklu książek, na których jest oparty, Pieśni Lodu i Ognia George’a R.R. Martina), by zachęcić całą masę ludzi do jej przeczytania. No cóż, jest podobna, zachęcam do lektury. Moim zdaniem w paru miejscach nawet go przewyższa. Piszę o tym w drugiej części tekstu (więc jeśli jesteś tu tylko ze względu na Westeros, scrolluj śmiało).
Od dawna nie mogę się oprzeć wrażeniu, że Joseph Conrad, a właściwie Józef Teodor Konrad Korzeniowski, jest najbardziej niedocenianym pisarzem polskiego pochodzenia. Recenzja Lorda Jima to dobra okazja, by o nim porozmawiać, a przy okazji pokazać, jak wielki wpływ wywarł na późniejsze dzieła kultury.
Odchodzimy na razie od ciągłego wychwalania, bo po dwóch książkach, które bardzo przypadły mi do gustu, pora na taką, o której właściwie nie wiem, co myśleć. Zapraszam do czytania recenzji – i do krótkiego spaceru po Edynburgu, który na chwilę zawitał na strony powieści.
Dorothea Lange, Migrant Mother. Lange była jedną z najbardziej znanych fotografek Wielkiego kryzysu. Więcej zdjęć.
Steinbeck jest jednym z pisarzy, z którymi zapoznałem się właśnie dzięki liście Modern Library. Noblista, zdobywca nagrody Pulitzera, krytykujący dziki kapitalizm w czasie Wielkiego kryzysu, jest jednym z najważniejszych amerykańskich pisarzy pierwszej połowy XX wieku, a Grona gniewu to jedna z jego najbardziej znanych historii. Czytaj dalej
Skończyłem dzisiaj kolejną pozycję z listy i myślę, że warto byłoby od niej zacząć pisanie recenzji – wrażenia są jeszcze świeże, a poza tym naprawdę dobrze się to czytało.
